13

Acıyı hissetmeyi seviyorum.
Yine de gerçek acıyı hayatımda çok az tattığımı düşünüyorum, zira acının açılımını da yapamıyorum. Çünkü bir çok insanın kolayca ağlayabildiği şeylerde kendimi nötr hissederken, bir çok kişinin umursamayacağı şeylerde canım yanabiliyor.
Gördüğüm ve tanıdığım insanlar sevgililerinden ayrıldıklarında yarım kaldıklarından, yaşamak istemediklerinden bahsettiler kimi zaman. Bunu anlayamadım... Hayatında kimse yokken, zaten birey iken, nasıl oluyor da başkasının yokluğu ile işe yaramaz, çöplük olabiliyordu insanlar? Ve nasıl oluyor da bir kaç zaman sonra yenilenip hayata tekrar sarılabiliyor, tekrar kendini buluyordu başkasının varlığıyla?
Anlamaya çalışıyorum, bu insanların çok güzel rol yaptığını düşünüyorum.
Yapılanın, kişinin duygusal çocuk triplerinde beyninin amacına ulaşabildiği tek şeyi başarabilmek uğruna yaptığı riyakarlıktan başka bir şey olduğuna inanmıyorum.
Ama yine de sadece sevgilisiyle kendisini işe yarayabileceğine, bir şeyleri yapabileceğine inanan, bunu gerçekten düşünen insanlar var. Bunlar ise daha da zavallı gözümde. Çünkü tek başlarına yapabilecekleri bir şeyleri yok. Destek ve umut bekliyorlar bir yerlerden sürekli, acıyorum.
Bana göre acı sevgiliden ayrılmak olmadı. İnsanların duyarsızlığı ve değişimden başka hiçbir şey de canımı yakmadı.
Gördüğüm, görebileceğim en zavallı yaratıktır duyarsız insan. Vatana, dine veya ırka duyarsızlıktan öte; insana ve hayata duyarsız bünyelerin bu dünyadan yok olmasını benden fazla kimse isteyemez. Çünkü bunları sınıflandıracak bir şey bulamıyorum. Köpek demeye kalktığımda bile duraksayıp geri çekiliyorum.
Ama değişen dünya içerisinde de ahlak kurallarının süreğenliğinden de söz etmek yersiz geliyor, ki değişenlerden biri de ben olduktan sonra söyleyecek çok laf kalmıyor; tıkanıyorum, canımı yakıyor.
Değiştim, her şeye tek yerden baktığım için, katı olduğum için de yıkımla gerçekleşti bu değişim. Vizyonumun geniş olmasını hiçbir zaman bu kadar çok istememiştim. İşte bu acıtıyor!