2

Hayatım boyunca kafamın karışmasına izin verdim ve bunu hep göz ardı ettim.
Aslında karışan kafam değilmiş çoğu zaman, karşı tarafın bana yansımasıymış. Sevildiğimi sandım mesela, karşı taraf da öyle sandı. Bu onların suçu değildi, suçlu da yoktu ortada; mallık vardı. Ve kimin mal olduğu apaçık ortada.
Sevilmedim dedim ya, ajitasyon değil. Sevdim, çoğu zaman haddinden fazla, ve bu karşı tarafa o kadar farklı geldi ki... Belki aileleri ancak bu kadar sevebildi onları. Ve evet sevilmedim sadece sevgim güzeldi; vazgeçilmez olan. Hiçbiri için haketmediler diyemem ama yeterince hakettikleri konusunda da ciddi soru işaretleri var kafamda.
Pişman mıyım diye soruyorum bazen de... Aşkın anlamını kavrayamamış insanlara aşkım demek? Zamanı geriye alsak ve olacakları bilsem de yine aynı mallığı yapacağımdan sanırım pişman olmak yersiz olurdu.
Özledim derken özümseyen insanların karşıma çıkmaması tabiki hayatın suçu değil ama hayatı sevmediğimden tek bok atacağım merci o. Bu sebeptendir ki üzülürken üzen olmaya devam edeceğim.